“ควาย…ต้นตรอก ขี้คร่อกปลายซอย” โดย.เลว..หิวเงิน

สถานการณ์ฉุก…คิด

           หลังจากรัฐบาลตัดสินใจประกาศสถานการณ์ฉุกเฉินเมื่อวันที่ 25 มีนาคม 2563 ที่ผ่านมา เพื่อเป็นเครื่องมือในการรับมือกับการแพร่ระบาดของโรคติดเชื้อไวรัสโคโรนา 2019 หรือโรคโควิด-19 ซึ่งเป็นโรคที่ติดต่อได้ง่าย และเป็นอันตรายอย่างมากต่อชีวิตของผู้ได้รับเชื้อ โดยอาศัยอำนาจตามความในมาตรา 5 แห่งพระราชกำหนดการบริหารราชการในสถานการณ์ฉุกเฉิน พ.ศ. 2548 พร้อมกับมีการประกาศมาตรการออกมาบังคับใช้ดังปรากฏ โดยรัฐบาลเลือกใช้วิธีการในลักษณะที่เรียกกันทางการแพทย์ว่า “รักษาตามอาการ” ดังจะเห็นได้จากประกาศฉบับที่ 1 และ 2 ที่ออกมา ซึ่งหลายภาคส่วนมองว่าน่าผิดหวัง และเรียกร้องให้ภาครัฐเลือกใช้มาตรการ“ให้ยาแรง” แทนการ“รักษาตามอาการ” เพราะไหน ๆ ก็ใช้ประกาศสถานการณ์ฉุกเฉินอยู่แล้ว ควรจะให้เป็นไปแบบ“เจ็บแต่จบ” นั่นเอง

           และดูเหมือนว่าสถานการณ์การแพร่ระบาดของโรคติดเชื้อไวรัสโคโรนา 2019 หรือโรคโควิด-19 จะยังไม่เป็นที่น่าพอใจของภาครัฐเท่าที่ควร และที่สำคัญน่าจะไม่เป็นไปตามที่มีการคาดการณ์ของภาครัฐแม้แต่น้อย จึงทำให้ในวันที่ 2 เมษายน 2563 ที่ผ่านมา พล.อ.ประยุทธ จันทร์โอชา ในฐานะนายกรัฐมนตรี และรัฐมนตรีว่าการกระทรวงกลาโหม ต้องออกประกาศฉบับที่ 2 (เพิ่มเติม) ว่าด้วยการห้ามบุคคลใดในราชอาณาจักรออกนอกเคหสถานระหว่าง 22.00 – 04.00 น. ยกเว้นบุคคลที่ได้รับการยกเว้น หรือได้รับอนุญาต ที่เรียกกันว่าการประกาศ“เคอร์ฟิว” นั่นเอง นับเป็นการ“รักษาตามอาการ” ที่เริ่ม“ให้ยาแรง” ขึ้นตามลำดับ แต่แน่นอนนี่ยังไม่ใช่“ยาแรง” ที่สุดอยู่ดี ซึ่งรัฐบาลก็ออกมายอมรับอยู่กลาย ๆ ว่า หากมาตรการนี้ไม่ได้ผล อาจมีการห้ามออกนอกเคหสถาน หรือ เคอร์ฟิว 24 ชม.ก็เป็นได้

           นับจากที่เริ่มประกาศสถานการณ์ฉุกเฉิน มาจนถึงวันที่เริ่มประกาศใช้มาตรการ“เคอร์ฟิว” กินเวลาล่วงเลยมา 8 วัน เป็น 8 วันที่หลายคนตั้งข้อสงสัยว่า ทำไม..? รัฐบาลเลือกใช้วิธี“รักษาตามอาการ”เกิดอะไรขึ้นกับชายชาติทหารที่มีความเด็ดเดี่ยวอย่าง พล.อ.ประยุทธ จันทร์โอชา ในฐานะผู้ควบคุมสถานการณ์

           ยิ่งถ้าย้อนกลับไปดูสถานการณ์การแพร่ระบาดของโควิด-19 เมื่อวันที่ 25 มี.ค. 63 ที่มีการประกาศสถานการณ์ฉุกเฉิน มีรายงานตัวเลขผู้ติดเชื้อ 934 ราย เสียชีวิต 4 ราย           ขณะที่ในวันที่ 2 เม.ย. 63 ที่มีการประกาศเคอร์ฟิว มีรายงานตัวเลขผู้ติดเชื้อ 1,875 ราย เสียชีวิต 15 ราย จะเห็นได้ชัดเลยว่าเพียง 8 วันหลังประกาศสถานการณ์ฉุกเฉินมีตัวเลขผู้ติดเชื้อเพิ่ม 941 ราย เสียชีวิตเพิ่ม 11 ราย ตัวเลขทุกอย่างกลับเป็นทวีคูณเลยทีเดียว ยิ่งถ้านับจากวันแรกที่มีรายงานการพบผู้ป่วยโควิด-19 ในไทย เมื่อวันที่ 13 ม.ค. 63 จนถึงวันประกาศสถานการณ์ฉุกเฉิน ยิ่งเห็นได้ชัดว่าการ

เลือกใช้วิธี“รักษาตามอาการ” ดังที่รัฐบาลคลำทางอยู่นี้ จึงไม่น่าจะใช่หนทางที่ถูกต้องสักเท่าไร และจึงยังคงเป็นคำถามดัง ๆ ว่าการประกาศ“เคอร์ฟิว” เพียงบางช่วงเวลาเช่นที่กำลังดำเนินการกันอยู่นี้ จะพาประเทศไปสู่จุดใด หากต้องไปสู่จุดที่ต้องใช้มาตรการ“ให้ยาแรง” ด้วยการประกาศ“เคอร์ฟิว” 24 ชม. ก็จะมีคำถามกลับมาว่า

         ทำไม…? วันที่ประกาศสถานการณ์ฉุกเฉิน จึงไม่ประกาศ“เคอร์ฟิว” 24 ชม. ไปเลย

           ซึ่งถ้ามาดูมาตรการต่าง ๆ ที่รัฐบาลออกมา ก็จะทำให้เห็นชัดว่าทำไม…รัฐบาลถึงเลือก“รักษาตามอาการ” เช่นที่เห็น

           การประกาศปิดสถานที่บางแห่งตามประกาศฉบับที่ 1 แต่ไม่มีมาตรการใด ๆ ออกมารองรับก่อนประกาศ ทำให้เกิดปัญหาในการปฏิบัติมากมาย ทันทีหลังประกาศเผยแพร่ คนก็แห่เดินทางกลับต่างจังหวัดทันที เพราะกลัวอดตาย เมื่อที่ทำงานถูกคำสั่งให้ปิด ทำให้เกิดการเคลื่อนย้ายมวลชนครั้งใหญ่ ก่อนที่จะมามีมาตรการกักตัวคนที่เดินทางจาก กทม.และปริมณฑลตามออกมาในภายหลัง ซึ่งถ้ามีข้อกำหนดห้ามคนเดินทางออกต่างจังหวัด และมีมาตรการเยียวยาออกมาก่อนประกาศปิด ก็เชื่อว่าคนจะไม่ไปไหน และตัวเลขก็ไม่น่าจะมาถึงขนาดนี้อย่างแน่นอน

           ความไม่ชัดเจนของคำสั่งคืออีกหนึ่งปัญหาดังเช่นที่เห็นอยู่ จนต้องมีการออกประกาศมาขยายความในประกาศที่ออกไปก่อนหน้า คือสิ่งพิสูจน์ให้เห็นถึงความบกพร่องของการบริหารในสถานการณ์ฉุกเฉินที่วิกฤตเช่นที่ประสบอยู่

           หรืออย่างการใช้เงินงบประมาณสูงถึง 1.35 แสนล้านบาทในมาตรการ“เราไม่ทิ้งกัน” ในการเยียวยาคนจำนวน 9 ล้านคนที่ได้รับผลกระทบจากการขาดรายได้ เนื่องจากคำสั่งของภาครัฐจากสถานการณ์โควิด-19 ทั้ง ๆ ที่มีคนลงทะเบียนสูงเกินกว่า 20 ล้านคน ก็เกิดคำถามตามมาว่า แล้วคนที่ไม่ได้รับการช่วยเหลือในมาตรการนี้ เขาจะทำอย่างไร? อยู่อย่างไร?  ในสถานการณ์เช่นนี้

           หรืออย่างมาตรการลดค่าไฟฟ้า ค่าน้ำประปา ที่ออกมาด้วยการลดให้ 3 % ที่มองยังไงก็ไม่น่าจะช่วยคนจนหรือคนไม่มีรายได้จากสถานการณ์นี้สักเท่าไร เพราะปกติคนกลุ่มนี้ก็ใช้น้ำและใช้ไฟฟ้าไม่มากเท่าไร เช่นถ้าสมมติบ้านผู้มีรายได้น้อยท่านหนึ่งใช้ไฟฟ้าประมาณ 300 บาทต่อเดือน และใช้น้ำประปาอีก 150 บาทต่อเดือน ก็เท่ากับว่าได้ส่วนลดประหยัดไป 13.50 บาท สามารถซื้อไข่ไก่ได้ 2 ฟองเอง (ในสถานการณ์ไข่หายาก ณ ปัจจุบันแผงละ 170 บาท) อันนี้ไม่ต้องพูดถึงการคืนเงินค่าประกันการใช้ไฟฟ้าที่มันคือเงินของประชาชนอยู่แล้ว รัฐต่างหากที่เอาเงินของเขาไปเก็บเอาไว้ทำไมตั้งนาน

           เพราะการที่ไม่มีมาตรการที่ดีใด ๆ รองรับก่อนที่จะออกประกาศอะไรออกมานี่เอง ที่ทำให้รัฐบาลต้องเลือก“รักษาตามอาการ” เหมือนการแก้ปัญหาแบบแทงหวยเผื่อฟลุ๊ค ก็หยุดสถานการณ์ได้นั่นเอง

           นึกภาพไม่ออกเลยว่า หากรัฐบาลไม่มีมาตรการใด ๆ ออกมาก่อนประกาศ“เคอร์ฟิว” 24 ชม. (ที่ยังไงก็หนีไม่พ้น) จะเกิดอะไรขึ้น จะโกลาหลขนาดไหน

           ยิ่งเห็นฝีมือในการรับมือกับสถานการณ์การแพร่ระบาดของโรคโควิด-19 ของรัฐบาลนี้ ที่ผ่านมาแล้วนั้น พูดได้คำเดียวว่า

           “ฉุกคิด..ซิ คนไทย”

 2,113 total views,  2 views today